Een (on)geplande keizersnede, ons geboorteverhaal.

Een stuitligging.. Die zag ik niet aankomen. Ik was er ook niet zo mee bezig eerlijk gezegd, tot dat we weer een echo kregen bij de verloskundige met 36 weken en ze vertelde dat we waarschijnlijk een keizersnede zouden krijgen. Het hoofd was namelijk boven gemiddeld groot en dan was een stuitbevalling te risicovol. We werden overgedragen aan de tweedelijns zorg, het ziekenhuis en de gynaecoloog. 

Hoe bewust ik nu ben, zo onbewust was ik tijdens de zwangerschap. Ik vertrouwde op de natuur (en dat vind ik nog steeds iets positiefs), was niet van plan om een zwangerschapscursus te doen (dit had mijn omgeving ook niet gedaan) en liet het allemaal op mij af komen. Ik wist dat alles wat de bedoeling was zou gebeuren. Wel probeerden we nog MOXA therapie (hier was Francesco heel blij mee haha) en een uitwendige versie, maar dit hielp helaas niet. De versie zou ik persoonlijk niet nog een keer doen, dit voelde absoluut niet goed. Achteraf denk ik dat het misschien met stress te maken heeft gehad, want in de laatste 8 weken van mijn zwangerschap heb ik enorm veel stress ervaren op mijn werk. Ik heb ondertussen geleerd dat veel stress ervoor zorgt dat de banden in je onderbuik strakker en gespannener worden en het baby’tje daardoor minder ruimte heeft om te draaien. Ik realiseer mij nu hoe belangrijk het is om ontspannen en met zo min mogelijk stress de zwangerschap te beleven. Sommige dingen zijn niet te voorkomen en daarnaast is een zwangerschap ook meteen een mogelijkheid om dieper in jezelf te duiken en eventuele trauma’s aan te kijken en te helen, dus het verhaal heeft altijd twee kanten. 

We gingen naar het ziekenhuis en het hoofdje werd nogmaals gemeten via een echo om te kijken of een stuitbevalling echt niet mogelijk was. Hij kwam boven de P100 lijn uit wat bovengemiddeld groot was. Ik vroeg nog of dit een afwijking was, maar dit was gelukkig niet het geval, alleen een stuitbevalling durfden ze niet aan. De veiligheid van ons kindje stond voorop, dus we gingen voor een geplande keizersnede. Er werd vaak aan mij gevraagd of ik het erg vond dat ik niet vaginaal zou bevallen en op dat moment gaf ik me over en dat wat er speelde, dus nee, ik had er geen moeite mee gelukkig! Wel vond ik het jammer, vooral ook omdat een vaginale geboorte veel beter is voor het kindje. 

Dus de voorbereidingen werden getroffen, onderzoeken werden gedaan. De afspraak met de anestesist vond plaats. Ik moest op onderzoek voor welke antibiotica soorten ik nou allergisch was (want dit waren er best veel) en de datum werd gepland: 17-11-2021. Op 18-11-2021 was ik uitgerekend, dus ik vond dit best laat, maar ook hier dacht ik: het zal wel zo moeten zijn. Ik ging me ook verdiepen in de keizersnede, hoe zou het gaan, wat wil ik graag. Een Gentle Sectio leek mij het beste en stiekem hoopte ik dat Tomasso zijn eigen geboortemoment zou kiezen. 

De dagen gingen voorbij en er gebeurde vrij weinig. Iedere dag zei ik tegen Tomasso: misschien kom je wel vandaag. Tot maandag ochtend de 15e (twee dagen later zou de keizersnede plaatsvinden), toen ging er een gedachte door mij heen: laat het dan woensdag maar gebeurden.. Dat kan ik het nog een beetje voorbereiden en ik liet het los. Ik ging lekker mijn dingetjes doen en in de avond ging Francesco badmintonnen en kwam rond 22.00u thuis. Ik had heerlijk ontspannen een serie gekeken boven in bed en kwam even naar beneden om gedag te zeggen. Francesco zat aan ons keukeneiland nog een cracker te eten en ik stond aan de andere kant met hem te praten. Ineens voelde ik een gek ‘knoepje’ en toen leek het alsof ik aan het plassen was. Ik schrok en was zo verrast tegelijk! Ik liep naar de wc om even goed te plassen en ontdekte dat er dan nog steeds water stroomde (niet veel, maar wel genoeg om te snappen dat dit geen urine was). Ik liep terug naar Francesco en zei: Mijn vliezen zijn gebroken! Hij schrok en zei meteen: Oo, dan ga ik even douchen haha! Hij sprong onder de douche en ik ging wanhopig opzoek naar het kraamverband, want ondertussen lag het hele huis onder het vruchtwater. Ik belde het ziekenhuis en ze vertelde dat we rustig aan hun kant op mochten komen. Francesco dweilde het huis nog even en ik pakte onze spullen en we vertrokken richting het ziekenhuis. Zo spannend, want we wisten nu dat we over een paar uur papa en mama zouden zijn en ons kindje zouden ontmoeten. Ook was ik zo ongelofelijk dankbaar dat Tomasso toch zijn eigen geboortemoment koos. 

Ik kon nog rustig vanaf de parkeerplaats zelf naar binnen lopen samen met Francesco en met de lift gingen we naar boven. We meldde ons bij de ingang, want het was ondertussen al 23.30u. We werden vriendelijk ontvangen en op de verlos afdeling kreeg ik een kamer toegewezen waar ik op bed mocht gaan liggen om de CTG aan te sluiten. De verpleegkundige checkte nog even via een echo of Tomasso niet toch toevallig nog gedraaid was (helaas niet) en vertelde dat ze af gingen wachten of dat ze de volgende ochtend de keizersnede plaats gingen laten vinden of toch deze nacht al. Ik merkte dat ik weeën begon te krijgen en die waren niet mis! Ik dacht dat ik een hoge pijngrens had, maar dit vond ik toch wel heftig. Ik moest natuurlijk ook op mijn rug blijven liggen, wat niet fijn is voor het opvangen van weeën. Op het scherm kon je zien hoe de hartslag van mij en Tomasso was, maar ook de golven van de weeën waren te volgen en dat vond Francesco heel erg interessant. Tot mijn grote irritatie ging hij mij vertellen wanneer ik weer een wee kreeg (heel fijn). Achteraf kunnen we hier heel hard op lachen haha. Het werd zo heftig dat ik Francesco de opdracht gaf (vriendelijk vragen kon ik niet meer) om de verpleegkundige te halen om te kijken hoe het ervoor stond. Ze kwam gelukkig snel en hielp me om meer rechtop te zitten en dit was echt al een verlichting. Ze vertelde ook dat ze toch het OK team opgeroepen had zodat de keizersnede vannacht plaats kon vinden. We konden rekenen op ongeveer een uurtje, dus dat vonden wij ook ineens heel erg snel! Ik vroeg nog of ze misschien de navelstreng uit zouden willen laten kloppen, maar achteraf had ik dit graag duidelijker willen vragen. 

Het was zover, het infuus werd aangelegd (dit ging nog wel een beetje mis, wat resulteerde in een bloedbad) en ik werd naar de OK gebracht. Ik kwam de operatiekamer binnen en was onder de indruk van hoe die eruit zag. Ik werd op de tafel gelegd en mocht gaan zitten, gebogen naar voren en ze vroegen mij te ontspannen, wat natuurlijk erg lastig was, maar ik deed mijn best. Toen ik vroeg wanneer ze de ruggenprik gingen zetten (want ik vond het lang duren) zeiden ze dat dit al gebeurd was, dus ik had hier helemaal niks van gemerkt! Heel bijzonder. Ik mocht gaan liggen en kreeg een heel vreemd perzik smaakje in mijn mond. Dit kwam door de antibiotica vertelde het operatie team. Een verpleegkundige was mijn aanspreekpunt, maar ik werd wel aan iedereen voorgesteld. Ook al was het een OK, het voelde wel heel vertrouwd, ik voelde me veilig. Ze vroegen of ik het koude gaasje nog voelde . Ze wreven hiermee over mijn voeten en benen en ja die voelde ik nog, maar later niet meer. Ik kon ook mijn tenen nog bewegen (dacht ik) en had het idee dat mijn benen alle kanten oplagen, maar die lagen gewoon normaal. Een hele bijzondere ervaring zo’n ruggenprik. Ik kreeg ineens veel druk en pijn op mijn borst en nadat ik dit aangaf heb ik (denk ik) iets gekregen of ze hebben de tafel anders gezet waardoor ik binnen nog geen minuut geen last meer had. Francesco zat naast mij, helemaal ingepakt in operatiekleding en samen wachtte we rustig af. 

Op een gegeven moment voelde ik me wegzakken.. Alles werd lichter en vrediger, ik had geen angst en voelde alleen maar dat ik veilig was. Ik probeerde nog iets te zeggen, maar ik weet niet of dit gelukt is. Ik weet nog wel dat ik dacht: Het is wel jammer dat ik nu niet de geboorte mee maak, maar ik voelde totaal geen angst. Een heel bijzonder moment vond ik dit achteraf! Ik heb later gehoord dat je als je zwanger bent en bevalt even aan de poort van het leven staat en dat vond ik op een of andere manier wel passend bij mijn ervaring. Wederom kreeg ik iets toegediend waardoor ik er ‘ineens’ weer helemaal was en op dit moment werd het doek omlaag gehaald zodat ik kon zien dat ze Tomasso uit mijn buik haalde. Ik wist van te voren niet of ik dit ‘kon zien’, omdat ik niet tegen operatie beelden kan, maar dit ging vanzelf en ik ben heel blij dat ik mee kon kijken. Ik vond het er helemaal niet raar uitzien en toen Tomasso er helemaal uit was hielden ze hem voor het doorzichtige scherm zodat ik hem goed kon zien. 

Dit was en is echt het mooiste moment in mijn leven! Want WAUW, ik verplaatste ineens naar een ULTRA ROZE WOLK. Wat was hij schattig, lief, mooi, bijzonder en wat had ik niet verwacht dat hij er zo uit zou zien. Dit was zo overweldigend. Hij werd na de controle door de kinderarts op mijn borst gelegd en zo konden we voor het eerst kennismaken. Hij moest heel hard huilen, maar ik was zo blij dat hij dicht bij mij was. Ondertussen werd ik gehecht, maar mijn tijdsbesef was volledig weg. Ik heb geen idee hoe lang het allemaal geduurd heeft. We knuffelden, ervaarden dit bijzondere moment en waren helemaal verliefd op ons kleine mannetje wat geboren was. 

We werden naar de verkoeverkamer gebracht en de verpleegkundige hielp me bij het aanleggen van Tomasso en dit lukte vrijwel meteen. Gelukkig, want ik had gelezen dat borstvoeding na een keizersnede soms wat moeizamer verloopt. Ik wilde zo graag borstvoeding geven, dus ik was ontzettend blij dat Tomasso heel goed aan hapte. We mochten toen alles goed was (ik had eventjes wat weinig zuurstof in mijn bloed) naar onze kamer waar we de komende dagen zouden verblijven. Toen we gesetteld waren belden we onze ouders en vertelden dat ze opa en oma waren geworden. We genoten van ons drietjes en zo begon de kraamweek. Hier zal ik een andere blog over schrijven: het herstel na een keizersnede. 

We kijken met een heel fijn en dankbaar gevoel terug op de (on)geplande keizersnede en de geboorte van Tomasso. Er is heel goed voor ons gezorgd en we voelden ons serieus genomen. 

Dankjewel Maasziekenhuis Pantein voor de goede zorgen!

Leave a Comment